“อื้อ…” พัฒน์ดันร่างคนตัวเล็กขณะบดเบียดริมฝีปากปากจนร่างถอยกรูดติดกำแพง ลิ้นนัวรัวกันอย่างไม่มีใครยอมใครไปได้สักพัก ก่อนจะจัดท่าจัดทางมานอนราบกันบนเตียง
“พัฒน์…อื้อ~” ไม่ทันได้พูด คนตัวตัวสูงก็บดเบียดคนตรงหน้าลงอีกครั้งอย่างไม่ลืมหูลืมตา
“…” จู่ๆความจุกแน่นที่หน้าอกก็พลันประทุขึ้นมาด้วยความอึดอัดใจ
ทำไมนะ…ทำไมกัน…ทำไมต้องฝืนมัน…ขนาดนี้…ฮึก
หยดน้ำไสไหลติ่งตามหางตาขณะเดียวกับที่หนึ่งพัฒน์เคลื่อนหน้าลงมาไซร้ซอกคอ คนเป็นน้องโอบรอบคอผู้พี่อย่างโหยหา ถึงแม้ว่าอีกคนจะไม่เคยต้องการเขาเลยก็ตาม
วันนี้สิ…วันนี้ที่คนอย่างเดือน…ต้องมีความสุขกับมันที่สุด
วันนี้ที่เรา…มีอะไรกัน…เป็นครั้งแรก
“ฮึก…”
ในเวลาต่อมากางเกงสแล็คที่ดำที่คนตัวเล็กใส่อยู่ก็ถูกปลดออก มือยาวสากเกี่ยวรั้งและรูดมันลงจนเลยเข่า เผยให้เห็นแก่นกายเล็กที่แล่บออกมาจากชายเสื้อตัวยาวสีขาวบาง เพียงแค่นี้ก็รู้แล้วว่าคนน้องที่พร่ำบอกว่าอยากเอานั้น ไม่ได้มีมีอารมณ์ร่วมเลย
แต่ทำไมเขาต้องสนใจ…
ความอดทนผม…ตอนนี้ไม่มีอะไรเหลือแล้ว…
มือหนาเลือกที่จะถอดรองเท้าหรูคู่ใจให้อีกคนก่อนตามมาด้วยกางเกงส่วนที่เหลือ จนเผยให้เห็นช่วงล่างที่เปลือยเปล่า หนึ่งพัฒน์คร่อมตัวเป็นจังหวะเดียวกับที่เลิกเสื้ออีกคนขึ้นเหนือเอวอย่างเร้าอารมณ์ทำเอาคนตัวเล็กหายใจกระเพื่อมเข้าออกอย่างอดไม่อยู่
คงไม่เจ็บเท่าไหร่หรอก…ยังไงผ่านมาเยอะแล้วนิ หึ
คิดไปก็เสียสมองเปล่า หนึ่งพัฒน์คุกเข่าเพื่อทำการปลดอาภรณ์ส่วนล่างของตัวเองออกให้หมดเป็นการบอกว่าพร้อมแล้วกับการที่ต้องสอดใส่
แขนแกร่งเริ่มช้อนขาเล็กมาว่างพาดบนตักแกร่งโดยที่เจ้าตัวนอนนิ่งไร้คำพูด ไร้เสียงตอบรับ แม้แต่ปฏิกิริยายังนิ่งสงัดพลันเบือนหน้าหนีไปอีกทาง
ร้องไห้อีกแล้ว…
อีกแล้วสินะ ที่น้องต้องมาเสียใจกับพี่ชายอย่างกู
“งั้นก็พอแค่นี้”
“ใส่เข้ามา” เดือนสิบสวนขึ้นทันทีที่อีกคนมีท่าทีเหมือนจะถอยทัพ “มาถึงขนาดนี้แล้วมึงก็ใส่มันเข้ามาเถอะให้จบๆ กูรอมึงจนใจกูแทบขาดแล้วรู้ไหม”
“เดือน”
“งั้นมึงก็นอนลง เดี๋ยวกูทำเอง” เดือนสิบตั้งท่าจะยันตัวขึ้นมาแต่ไม่เป็นผลเพราะโดนอีกคนกดร่างเอาไว้ก่อน
“เอาแต่ใจ”
“กูเป็นแบบนี้แค่กับมึงพัฒน์”
“…”
“เราตัดขาดจากการเป็นพี่น้องกันเถอะนะ”
“…” จ้องอีกคนนิ่ง
เดือนสิบโอบล้อมรอบคออีกคนอย่างเย้ายวน นัยตาโศกเศร้าส่งทอดความรู้สึกให้ร่างสูงใหญ่กายกำยำที่คร่อมอยู่เพื่อให้รับรู้ถึงแก่นแท้ ที่บอกว่าอยากได้ คืออยากได้จริงๆ ผลลัพธ์จะเป็นยังไง เดือนไม่สน…แม้ต้องเจ็บดิ้นปางตายเพียงใด…เดือนก็จะยอม
“เดือนรักพัฒน์นะ”
“…”
“รักมากกว่าทุกสิ่ง”
“…”
“รักมากกว่าทุกอย่าง”
“…”
“มากกว่าพี่น้อง”
“…”
“มากกว่าใครๆ”
“…”
“เป็นไปได้ไหมที่…”
“…”
“ช่างมันเถอะ”
“ไม่ต้องรักกูกลับหรอก…รีบใส่เข้ามาเลย”
“ไม่อยากทำ”
“งั้นเดือนก็คงต้องไปลงกับคนอื่น”
“อย่าพูดแบบนี้”
“งั้นก็รีบเข้ามา”
คนตัวสูงถอนหายใจดังเฮือก ก่อนจะกอบกุมแก่นกายที่ยังไม่คลายตัวของตัวของตนอีกครั้ง รูดรั้งสองสามที พลางมองไปยังคนตัวเล็ก เดือนสิบอ้าขาออกเป็นการตอบรับสัมผัสอุ่นเต็มใจก่อนจะพยักหน้าหงึกหงักเพื่อบ่งบอกถึงความพร้อมกันในตอนนี้
หนึ่งพัฒน์จ่อแก่นกายลงตำแหน่งที่ไม่คุ้ยเคย ก่อนจะกดมันเข้าไปช้าๆ
“อ้ะ…” พอคนตัวเล็กเริ่มรู้สึกได้ถึงความเจ็บ แขนเล็กก็เกร็งแน่นพร้อมกับเชิดหน้าครางออกมาอย่างผ่อนแรง “อ…อ๊อยส์…” (จิกเล็บลงฝ่ามือตัวเอง)
“ซี๊ด…”
แม้จะดันตัวกดแรงเข้าไปได้ระยะหนึ่ง แต่ผลลัพธ์กลับยังไม่พ้นแม้แต่ส่วนหัว จนคนใต้ร่างเริ่มมีสีหน้าไม่ดี
“จ…เจ็บ…”
“ผ่านมาเยอะแล้วไม่ใช่หรอ” พูดเสียงเรียบ
“…” มองหนึ่งพัฒน์นิ่งๆ
“…”
“ย…ยังไม่เคย” หลักจากที่เดดแอร์กันทั้งคู่ เดือนสิบจึงเลือกที่จะตอบออกมาเสียงเบา
“…” ?
“พัฒน์คนแรก…ที่เป็นผู้ชาย”
“…”
ไม่รู้ทำไมพอได้ยินเช่นนั้นแล้วคนตัวสูงกลับอยากหยุดยั้งการกระทำนี้แล้วเลือกที่จะผงะตัวออก และเป็นครั้งที่สาม ที่เขาถูกคนตัวเล็กรั้งไว้ให้ทำต่อ
“ห้ามหยุด”
“…”
“บอกแล้วไงว่าถ้าพัฒน์ไม่ทำ เดือนทำเอง”
“เดือน”
“นอนลงไป”
“ไม่อยากทำ”
“มึงก็บอกไอ้นั่นมึงหยุดขยายตัวก่อนดิ แล้วกูจะเชื่อ”
“…”
พออีกคนนิ่งได้ที่ เดือนสิบก็จัดการพลิกตัวชายร่างสูงให้นอนแผ่หลาบนเตียงแทน ขาเล็กขึ้นคร่อมและนั่งทับบนตักกันอีกคนขยับในทันที
“ที่กูยอม…เพราะกูอยากได้มึงจริงๆ”
“…”
“ปล่อยให้เจ็บนี้ เป็นของกูคนเดียวก็พอแล้ว”
เดือนสิบถอยกรูดก่อนจะก้มลงพรมน้ำลายใส่แก่นกายหนา ก่อนจะตั้งท่าจ่อลำลงตรงกลางช่องทางของตน เขาสูดหายใจลึกๆก่อนจะค่อยๆทิ้งน้ำหนักตัวลงเรื่อยๆ เรื่อยๆ พร้อมกับกัดฟันแน่นเพื่อทนความเจ็บให้สุดทางพลางร้องครางออกมาทีเดียว…
“จ…เจ็บ…ฮึก” นอนคร่อมไปกับตัวอีกคน
“บอกแล้วว่าไม่อยากทำ ทำไมดื้อ” ลูบหัวคนตัวเล็กเป็นการปลอบ
“อยากได้”
“…”
“เข้าได้แล้ว…ขยับให้หน่อยได้ไหม”
“อืม” พลิกตัวกลับ กลายเป็นคนตัวสูงอยู่บนอีกรอบ
ขยับ…
“อ๊าส์ อ๊อยยส์…อึก อ๊าส์”
“ซี๊ด…”
“ขอบคุณนะ…อ๊าส์ อ๊าส์…อึก”
“อะ…ไร…”
“ท…ที่ อ๊าส์…ยอม”
หนึ่งพัฒน์ไม่ได้พูดอะไรต่อ คนตัวสูงช้อนขาพับเล็กชันขึ้นพร้อมกับจับเอวกระแทกตามแรงอารมณ์ จะพูดว่ายอมก็ไม่ใช่ในทีเดียว เพราะตัวเขาเองก็ไม่ใช่ว่าไม่ต้องการ
ใจเขา…เขารู้ดี
รู้ว่าที่ทำอยู่นั้นควร…หรือไม่ควร
แต่ถ้าการปล่อยคนตัวเล็กเป็นแบบนี้ต่อไป…มันจะมีอะไรดีขึ้น ?
ลองปล่อยไปตามใจตัวเองดีไหม…
อย่างน้อยมันก็คุ้มค่า…
ที่หามาซึ่งความสุขจริงๆ
สิ้นสุด NC
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น